HOE MOEILIJK KAN HET ZIJN?
Als één beroep in dit land geen knelpuntberoep is, dan is het wel dat van arbeidsmarktspecialist. Iedereen weet onderhand wel wat er nodig is om meer mensen aan het werk te krijgen, en degenen die aan het werk zijn, langer aan het werk te houden.
De afstand tussen onderwijs en jobmarkt moet kleiner. Doelgroepen die het lastiger hebben om aan de bak te komen, moeten beter worden opgetild en ondersteund. Er is nog wat meer dwang nodig om degenen die niet actief naar werk zoeken daartoe aan te zetten. Misschien zelfs een inperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd, maar daar moet dan een echt engagement tegenoverstaan om werkelijk iedereen die kán werken ook aan een job te helpen.
Om al die inspanningen vrucht te laten dragen, moeten ook de werkgevers bereid zijn vacatures in te vullen met mensen die niet vanaf dag 1 optimaal kunnen functioneren, maar die, met geduld en opleiding, wel een heel eind in die richting kunnen raken. Om carrières langer te laten duren, moet blijven werken mogelijk worden gemaakt door een realistische en creatieve kijk op zulke lange loopbanen.
Hoe moeilijk kan het zijn, zelfs in een nodeloos ingewikkeld land als het onze, om daarover onder verstandige, verantwoordelijke mensen een grote mate van consensus te ontwikkelen? De doelstelling – jobs, jobs, jobs – zegt iedereen toch te delen. De remedies zijn bekend. Maak het niet te ingewikkeld, maar stel ambitieuze doelstellingen en werk gestadig aan de invulling ervan. Kom niet om de haverklap met een nieuw plan.
Als deze cruciale kwestie niet gevangenzit in een steriele patstelling tussen werkgevers en vakbonden, dan zijn het wel de politieke bevoegdheidsniveaus die roet in het eten gooien. Het was vermetel en dus wellicht onverstandig van federaal premier Charles Michel om zichzelf op te werpen als de motor van een nieuw en groot initiatief rond werk. Dat is in het cynische politieke spel vragen om tegenkanting. Maar hij had zijn huiswerk ook beter kunnen maken en fundamentelere voorstellen kunnen doen. Nu kwam het vooral over als een opportunistische en tot mislukken gedoemde poging om te bewijzen dat zijn regering nog wel in staat is tot grote daden.
Er bestaat geen beter klimaat om het vermogen van onze economie om banen te scheppen structureel te versterken, maar dat blijft niet duren. Straks, als de conjunctuur weer verzwakt, zal het verzuim om relatief pijnloos de noodzakelijke hervormingen uit te voeren, zich bitter laten voelen.
Verzuim om arbeidsmarkt te hervormen, zal zich straks bitter laten voelen