GEEN ENKEL SCENARIO IS ZONDER RISICO
Politici rekenen er be ter niet op dat een studie hen houvast zal bieden over he t beste energiebeleid op lange termijn. Alles laten doorrek enen op prijs en be voorradingszekerheid, klinkt als goed bestuur . Zo hakt de knoop zichzelf bijna door. Helaas. De voorbije twintig jaar sloegen de grote studies de bal grondig mis. Z e gingen uit van wat bestond, de technologie, systemen en prijzen. Ze onderschatten schromelijk de in ventiviteit en hoe snel de markt nieuwe technologieën op schaal brengt en de pri js van zon en wind drukt.
Hoe snel he t kan gaan, toont de nieuwe studie van het onderzoekscentrum Energ yville. Een eerdere versie was door de grootindustrie besteld. T oen luidde he t besluit dat he t 600 miljoen per jaar goedk oper zou zijn om twee kerncentrales open te houden na 2025. Ook de
CO2uitstoot zou veel lager liggen dan die van de gascentrales die de k erncentrales zouden moe ten vervangen. Maar op basis van de recentste prognoses smelt he t prijsvoordeel weg als sneeuw voor de zon. Het was de milieubeweging die de herberekening vroeg. Conclusie: he t kan vriezen of dooien.
Dat brengt ons terug bi j de essentie van he t Energiepact. Zo’n pact is een geloofsbeli jdenis. Het legt een collectief engagement vast, boven meerderheid en oppositie, regeringen en deelstaten. H et is een stre ven. Om dat te kunnen volhouden, is een verregaande maatschappelijke consensus nodig . Daarom heef t de disc ussie die de NV A alsnog afdwong over de k ernuitstap wel degelijk verdienste. Heikele punten moe ten helder uitgediscussieerd zijn, en dat waren ze ondanks de lange aanloop eigenlijk niet. Wars van de politique politicienne stelt de par tij een redeli jke vraag: waarom k erncentrales sluiten die af betaald zijn en dus goedk ope elektriciteit leveren? Waarom gascentrales bouwen die CO2 uitstoten? Welk risico lopen we ?
Daar kan de studie die he t Energiepact moet beslechten, hopelijk wel een aan wijzing van ge ven. Zo kan het debat helder worden. G een enkel scenario is zonder risico’s. We kunnen ze af wegen. De risico’s van oude kerncentrales, pannes, he t monopolie, een nucleair ongeval. De nadelen van gascentrales, de pri js, en vooral de CO2. De angst dat we geen valabele alternatieven vinden, ter wijl de dag van een onherroepeli jk einde van kernenergie hoe dan ook nader t, met de fac tuur van de schoonmaak. De oplossing lig t bij voluntarisme. Zoals de V laamse minister van Energie Bart Tommelein (Open VLD) goed begrepen heef t. Geloven in de kracht van vernieuwing en in de hef bomen van een ecologisch gecorrigeerde vri je markt. Centrumrechtse regeringen moe ten daar toch weg mee we ten?
Wars van de politique politicienne stelt de NVA een redelijke vraag