LAAT DE BURGEMEESTERS HUN WERK DOEN

Een ad hoc-wet wordt snel bedacht maar uiterst moeilijk afgeschaft. In de 19de eeuw maakte de Belgische regering het beledigen van buitenlandse staatshoofden strafbaar. De aanleiding vormde de ballingschap van Victor Hugo in Brussel. Die maakte de Franse keizer Napoleon III in zijn geschriften totaal belachelijk. De Belgische autoriteiten wilden de Franse elite wat graag ter wille zijn.

Niemand dacht eraan om na het verdwijnen van Napoleon III het onding weer af te schaffen. Meer dan 100 jaar later riep de Congolese president Joseph-Désiré Mobutu de wet in om Belgische kritiek in de kiem te smoren. Naar aanleiding van het pausbezoek in 1985 gebruikte minister van Binnenlandse Zaken Charles-Ferdiand Nothomb de wet zelfs als basis om pausonvriendelijke affiches politioneel te laten verwijderen. Pas in 2005 doekte het parlement de wet op.

Laat het een interessante les zijn voor politici die vanuit de losse pols met een speciaal bedachte wet Turkse politici willen verhinderen hier campagne te voeren. In april organiseert Turkije een referendum dat president Recep Tayyip Erdogan meer macht moet geven. Daarvoor wordt bij de Turkse diaspora in Europa flink gelobbyd. Terecht creëert dat een ongemakkelijk gevoel. Met dergelijke manifestaties exporteren Turkse politici de interne troebelen naar de nieuwe thuislanden van hun uitgeweken burgers. Het versterkt verder de indruk dat de Turkse expats hun Turkse identiteit verkiezen boven de integratie in West-Europa.

Toch vloekt zo’n mogelijke wet met de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van vergadering die onze Grondwet garandeert. Bovendien creëert het ongetwijfeld vervelende neveneffecten. Heel wat buitenlandse ministers of premiers fleuren de verkiezingsmeetings van hun Belgische zusterpartijen op. Zetten we Geert Wilders straks over de grens wanneer hij in de Antwerpse binnenstad hengelt naar Nederlandse stemmen? Of mag de paus als buitenlands staatshoofd hier niet meer prediken voor de katholieke gelovigen?

Bovendien zijn lokale besturen perfect gewapend om in te grijpen wanneer de openbare orde in het geding komt. Wanneer meetings uit de hand dreigen te lopen of de veiligheid van de aanwezigen in het gedrang komt, kan en moet de burgemeester zijn verantwoordelijkheid nemen. Zo blijven we verlost van een zoveelste wet die een parlementslid misschien wat aanzien bij de eigen achterban oplevert, maar voor de rest enkel bijdraagt tot de wetgevende verrommeling van dit land.

Verbod campagnes Turkse politici overbodig en onwenselijk